Każda gospodyni przy sporządzaniu ciasta posługuje się również kilkoma rodzajami łyżek zarówno metalowych, jak i drewnianych. Przede wszystkim powinna mieć dużą łyżkę stołową i małą łyżeczkę do herbaty, a także płaską, dużą łyżkę cedzakową, najlepiej aluminiową, służącą do wyjmowania owoców oraz pączków. Następnie potrzebna jest łyżka czerpakowa (wazowa) do nabierania kremu, ciasta waflowego itp. Do wyrabiania polewy służy drewniana łopatka.
Do smarowania jajem ciasta przed włożeniem do piekarnika, a także do smarowania ciasta polewą, cienką warstwą marmolady oraz syropem używa się płaskiego pędzelka lub gęsiego pióra. Do nakłuwania ciasta w celu sprawdzenia, czy się już upiekło, stosuje się zastrugany, czysty, cienki patyczek, drucik lub nawet widelec.
Do bicia piany używa się metalowej (drucianej) trzepaczki albo specjalnej maszynki. Do mielenia cukru, kawy, migdałów i orzechów stosuje się młynki specjalnie regulowane. Cynamon, wanilię z cukrem suche skórki cytrynowe i pomarańczowe tłucze się w moździerzu mosiężnym lub porcelanowym; po utłuczeniu otrzymaną mączkę należy dokładnie przesiać.
Cytryny, pomarańcze i gałkę muszkatołową ociera się na specjalnie do tego celu przeznaczonej tarce.
Do pieczenia tortów służą okrągłe tortownice. Pożądane jest posiadanie co najmniej dwu dużych i dwu małych tortownic jednakowej wielkości. Umożliwia to upieczenie od razu dwóch krążków tortu tej samej wielkości, co jest o wiele praktyczniejsze niż pieczenie, a następnie rozcinanie jednego krążka.
Do pieczenia placków, pierników, makowników, serników, a więc ciast, które wyrastają wysoko, służą wąskie, podłużne i wysokie formy. W tych samych formach można również piec niskie placki, które pieką się w nich szybciej i ładniej niż w formach dużych. Przecinanie zaś dużych placków — szczególnie w braku odpowiedniego długiego, płaskiego noża — jest trudne i nie zawsze się udaje. Ciasta lekkie, jak sernik, biszkopt, drożdżowe itp., można również piec w formie podzielonej na dwie części za pomocą drewnianej poprzeczki owiniętej w pergamin. Poprzeczki stosuje się także wówczas, gdy forma jest dla danego wypieku za duża. W każdym gospodarstwie domowym powinny być co najmniej dwie z omawianych form do pieczenia.
Drobne ciasta piecze się w płaskich blachach o brzegach wysokości 2—3 cm i wymiarach dostosowanych do domowego piekarnika. Najlepiej jest mieć dwie lub trzy duże płaskie blachy z trzema brzegami (brak czwartego brzegu ułatwia zdejmowanie ciastek) oraz jedną blachę z czterema brzegami. Posiadanie większej ilości blach, np. czterech, umożliwia przygotowanie następnej porcji ciastek, podczas gdy pierwsza się piecze. Pozwala to na zaoszczędzenie czasu i opału.
Do formowania i wycinania ciastek różnego kształtu służą specjalne foremki; niekiedy można się też posłużyć szklanką lub kieliszkiem.
Szybko i ładnie formuje się kruche ciasteczka przy użyciu maszynki do mięsa, zakładając do niej specjalną foremkę, tzw. sitko ciastkowe. Ciasto miele się, otrzymując wstęgę ciastek, którą należy pociąć na kawałki odpowiedniej długości.
Do porcjowania składników ciasta służą szklanki, kieliszki i łyżki, do ważenia zaś składników i samego ciasta — wagi domowe różnego typu.
Wszystkie wymienione powyżej przybory i naczynia podstawowe nie są jednocześnie używane przy wyrobie i pieczeniu każdego rodzaju ciasta. Na przykład przy sporządzaniu ciast drożdżowych do przygotowania rozczynu używa się małego garnuszka i łyżeczki drewnianej, do wyrabiania ciasta – sita, stolnicy, miski porcelanowej lub kamiennej, garnuszka z dziobkiem na roztopiony tłuszcz, wałka do ucierania, trzepaczki do ubijania piany, form lub blach, pędzla, noża, sita do posypywania ciasta cukrem itd. Przy wyrobie ciast ptysiowych potrzebne są inne naczynia: mały rondel, duża łyżka drewniana, pergamin, miska do ucierania, wałek, łyżka metalowa lub kornet do wyciskania, blacha itd.
Omówiony sprzęt podstawowy należy traktować jako niezbędne wyposażenie każdej kuchni, pamiętając jednocześnie, że posiadanie większej ilości różnych przyborów i naczyń poważnie ułatwia pracę przy pieczeniu ciast.
KONSERWACJA SPRZĘTU
Naczynia i przyrządy używane w gospodarstwie do pieczenia powinny być odpowiednio konserwowane, tzn. oczyszczone po użyciu, a następnie właściwie przechowywane. Źle umyte naczynie staje się podłożem dla rozwoju licznych drobnoustrojów, w tym także zarazków chorobotwórczych. Może stać się więc roznosicielem chorób zakaźnych. Dlatego dokładne mycie naczyń po użyciu ma duże znaczenie dla zdrowia i nie wolno gospodyni lekceważyć tej czynności.
Usuwanie z naczyń i przyborów resztek składników ciasta (jeżeli resztki te nie są zeschnięte) jest stosunkowo łatwe, ponieważ rozpuszczają się one łatwo w wodzie. Natomiast zmywanie tłuszczu, który nie rozpuszcza się w wodzie zimnej, a jedynie w gorącej rozdrabnia się na drobne cząstki, stanowi poważną trudność. Aby pozbyć się tłuszczu całkowicie, należy do mycia użyć bielidła, mydła, proszku do prania lub ługu. Woda do zmywania powinna być gorąca, gdyż naczynie myje się wówczas łatwiej, szybko wysycha, a wycieranie go jest zbędne. Ponadto gorąca woda niszczy drobnoustroje, a więc działa dezynfekująco.
Temperatura wody podczas mycia powinna wynosić 50 °C. Do płukania naczyń trzeba używać wody o temperaturze powyżej 60 °C, ponieważ dopiero w takiej temperaturze giną drobnoustroje (bakterie). Środki myjące (mydło, proszki itp.) muszą być dokładnie spłukane z naczyń, aby nie pozostał na nich osad, który może popsuć smak przyszłego wypieku. Umyte naczynia i przyrządy po dokładnym osuszeniu najlepiej jest przechowywać w szafach.
Prawidłowe przechowywanie ma na celu zarówno zachowanie odpowiednich warunków higienicznych (czystości), jak i zabezpieczenie naczyń przed zniszczeniem.
Naczynia i przybory metalowe nie mogą być przechowywane w miejscach zakurzonych i wilgotnych, gdyż pomimo dokładnego wypłukania i wysuszenia po użyciu — pod wpływem wilgoci i zanieczyszczeń w miejscu przechowywania — ulegają rdzewieniu i niszczą się. W celu zabezpieczenia należy naczynia tego typu po dokładnym umyciu i wysuszeniu lekko posmarować tłuszczem, a najlepiej — olejem mineralnym.
Do czyszczenia naczyń metalowych — poza bielidłem, popiołem drzewnym lub szarym mydłem — najlepiej używać kredy lub mieszaniny rozcieńczonego amoniaku z kredą. Naczynia aluminiowe można czyścić octem, skórkami pomidorów, jabłek, rabarbaru albo mieszaniną octu z gliną. Jeśli do czyszczenia naczyń metalowych używa się różnego rodzaju proszków, tj. środków działających mechanicznie, należy uważać, aby nie były one zbyt twarde i gruboziarniste, gdyż mogą porysować naczynia.
Naczynia z kamionki (kamienne miski itd.) konserwuje się znacznie łatwiej niż metalowe. Wystarczy je dokładnie wymyć i wysuszyć oraz przechowywać w czystych schowkach, bez zanieczyszczeń i kurzu.
Naczynia i przybory drewniane wymagają umiejętnej konserwacji, gdyż łatwo nasiąkają roztworami używanymi w gospodarstwie oraz tłuszczem, który jełczejąc nadaje im niemiły zapach. W celu dokładnego oczyszczenia sprzętu drewnianego z tłuszczów należy go dokładnie umyć szarym mydłem lub ługiem drzewnym, które nie powodują czernienia drewna, a po umyciu wysuszyć i przechowywać w miejscu suchym i czystym.